در آن سال و سال هاي پس از آن، تنها چيزي که گمانش نمي رفت اين بود که نشئه اي از آن ديدگاه متحجرانه نسبت به دين و دينداري، آن تفسير کج انديشانه از مهدي و مهدويت، و آن خوانش افراط گرايانه از منش و روش اهل بيت و ولايت، روزي از کنج عزلت و کمينگاه فرصت بيرون خزد، پرچمدار اسلام خواهي گردد، منتقدان ديروز و امروزش را به کفر و نفاق متهم سازد، فريب کارانه داعيه محروم نوازي سر دهد، تخم کينه و نفرت در ميان مردمان بپراکند، با تمام توان در برپايي امپراتوري دروغ همت ورزد، شهيدان و شهادت را مصادره کند، بکارگيري هر زبان و هر وسيله را براي رسيدن به اهدافش مشروع بشمارد، در استحاله نظام و ارزش هاي برآمده از انقلاب از هيچ کوششي فروگذار نکند، در سرکوبي مخالفانش تا سرحد ضرب و شتم و کشتار پيش رود، و اين همه را به نام عهد با مهدي (عج) و به کام خويش و خويشان خويش انجام دهد.
بي ترديد در اين مرور و ارزيابي مجدد کارنامه خود، آنچه بيش از دريغ از گذشته و افسوس به حال لازم مي نمايد، شناخت گام هاي غلطي که برداشتيم، آگاهي نسبت به مسيرهايي که به خطا پيموديم، درک غفلت هايي که ورزيديم، و يافتن راه هايي براي بازگشت به شاهراه اصلي که در آن گام مي زديم است. چه شد که شکل گيري خوارج جديد را نديديم يا دست کم گرفتيم؟ آيا در تبيين گفتمان اصيل انقلاب اسلامي کوتاهي کرديم؟ آيا انحراف ها و کج روي ها را به موقع رصد نکرديم؟ آيا با سکوت ها و چشم پوشي ها در عادي شدن ستمگري ها و خودکامگي ها سهيم بوده ايم؟ و صدها پرسش ديگر که بايد در هر شب قدري از خود بپرسيم.
